ΗΛΙΑΣ ΠΙΤΣΙΚΑΝΗΣ   ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΞΗ   αυτή δεν είναι άνοιξη είναι πληγή γέμισε πράγματα παλιά και πεθαμένα γέμισε μνήμες και φωνές που ξεψυχάνε αυτή δεν είναι άνοιξη είναι νύχτα εγκαταστάθηκε στα μάτια μου και σκοτεινιάζουν μες την ψυχή μου εγκαταστάθηκε και σβήνει   δεν είναι άνοιξη αυτή είναι φυγή.  
ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ
 
όμως
υπήρξες κάποτε νομίζω
σε μια μικρή σταγόνα
σε μια άνοιξη
σκιά
όραμα
λέξη ανείπωτη
υπήρξες.
 

ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

ίσως

 με θυμηθούν τα πράγματα

που άγγιξα τούτο το καλοκαίρι

κοντά στη θάλασσα

κάτω απ' τα πεύκα

παίζοντας χούφτες βότσαλα

παίζοντας την ψυχή μου

 

ένα

καλοκαίρι πέρασε

τ' άφησα να περάσει

γλιστρώντας απ' τα δάχτυλά μου

άδειασε η ψυχή

αποκενώθηκε

παιχνίδι μοναξιάς και απουσίας

βήματα πάνω στη γλυμμένη πέτρα

σωρεύοντας μέρες αδιάφορες

φύλλα χαρτιών

κύματα θάλασσας αναρίθμητα

θαλασσινή βοή

ατέλειωτη

και θύμηση.

 

Ο ΑΠΡΙΛΗΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ   μ' ένα λυγμό σε ανταμώνω πάλι μ' ένα τραγούδι μαύρο στη φωνή μου άνοιξη Απρίλη μου που ήρθες τι έχεις άλλο να μου δώσεις πια το φως που μου 'δωσες νύχτωσε μέσα μου τα οράματά μου οι αύρες σου σκόρπισαν τα άνθη σου μου πνίξαν την ψυχή..... τι άλλο θα μου δώσεις τώρα πια άνοιξη Απρίλη του θανάτου.